szlak by to wszystko…..

otworzyła Frytka jedno oko…. i za Maksem z „Seksmisji” moglaby powiedzieć: „ciemność widzę, widzę ciemność….”… otworzyła Frytka drugie oko (w zakresie ciemności nic nie uległo zmianie) ale mogla za to teraz dojrzeć wyświetlacz swojego superekstrawypasionego, świecącego na niebiesko, elektrycznego zegarka (na którym zobaczyć cokolwiek można tylko i wyłącznie w głębokiej ciemności, w biały dzień nie uwidzi się nic…) … 6.15…. jak zwykle, pełna werwy i wigoru (jeśli to nie to samo …) Frytka zwlekła się „radośnie”z łóżka i podeszła do okna…. odsłoniła lekko zasłonkę, coby może jakiegoś słońca wpuścić… ha ha ha, jasne, słońce o tej porze w tym roku…  oczywiście, że żadnego słońca nie było… za to, na parapecie siedział sobie wróbelek i bezczelnie łypał okiem w stronę Frytki… przez chwilę oboje mierzyli się wzrokiem, jakby w zabawę „kto pierwszy mrugnie”  grali… w pewnej chwili wróbel jakby się z lekka nastroszył, zawziął się w sobie i …. „ćwir!”  butne się z jego chuderlawej (po zimie…) piersi wyrwało…  „o żesz ty w mordę jeża wróblu jeden…” oburzenie wielkie całym jestestwem Frytki zatrzęsło… „będziesz mi tu swoje ćwir na moim oknie?… niedoczekanie twoje…”  pamiętacie scenę ze Shreka, kiedy Fiona śpiewać zaczyna a ptaszek na gałęzi wybucha?…. no, to Frytka co prawda głosu swego śpiewnego nie uruchomiła i ptaszek nie wybuchł…. ale wzrokiem takim na wróbla spojrzała, że ten wszystkie piórka po sobie położył, rzucił jeszcze tylko ostatnie spojrzenie (już nie takie odważne…) i …. odleciał…  kiedy już nic nie zaburzało pola widzenia Frytki (przy czym wzrok jej nieco na ostrości przez ten czas zyskał…) rozejrzała się Frytka po roztaczającym się miejskim krajobrazie i zamarła… „jezusiemaryjoiwszyscyświęci, przeniosło mnie gdzieś….”  … przerażenie Frytki miało swoje mocne podstawy bo… świat za oknem zgoła zupełnie inaczej wyglądał niż obraz zapamiętany w umyśle Frytki … otóż zniknęło całe najbliższe otoczenie… widać było tylko szaro-burą, lekką zmarzniętą breję (śniegiem zwaną…) i nic więcej…  po uszczypnięciu się (żeby sprawdzić, czy aby na pewno się Frytka obudziła…)  myśleć Frytka zaczęła i baczniej się przyglądać też… i odkryła, że nigdzie w czasie ani przestrzeni przeniesiona nie została… bo to tylko mgła spowiła miasto Frytki… taka, że na parę metrów widoczność się ino ostała… „no nie!… nie dość, że słońca nie ma to jeszcze to?”… do granic możliwości oburzona Frytka postanowiła jakoś zareagować na zaistniałą sytuację… „czas już najwyższy aby nagle i definitywnie zakończyć panowanie zimy…” – oświadczyła sama do siebie (gdyż reszta rodziny spała w najlepsze snem sprawiedliwego, nic o toczących się w umyśle Frytki procesach myślowych nie wiedząc…) … w związku z powyższym podjęła stosowne działania w postaci:  zamiast kurtki zimowej – czerwoną skórzaną kurteczkę z szafy wyjęła…, zamiast kozaków zimowych z futerkiem – szpileczki (nie, nie te ze złamanym obcasem 🙂 ),  do tego niebieska spódniczka, prawie, że letnia bluzeczka i niebieski wiosenny szaliczek do ozdoby… i włala, wcale już nie zimowa Frytka z domu na świat się wybrała…  daleko jednak nie zaszła, bo… zaraz po wyjściu z klatki zimno i deszcz z nieba kapiący ja powitały… przez jedną krótką chwilę się Frytka zastanawiała, czy może nie zrobić pogodzie na przekór i z podniesioną głową nie wyruszyć jednak dalej…    ale, że jako nie lubi Frytka kiedy włosy jej mokną (a w swym wiosennym stroju nie przewidziała parasola) to… rzuciwszy ostatnie gniewne spojrzenie na otaczającą mokrą i szarą  rzeczywistość, z opuszczoną głową i bólem rozczarowania w sercu (że się jednak nie udało wiosny wywołać…) wróciła Frytka na z góry upatrzone pozycje (czyli do domu…), zmieniła strój na odpowiedni (czyli zimowy…), wzięła parasol w rękę i …  myśląc „niech to wszystko szlak i jasna cholera….” (oczywiście innymi nieco słowy pomyślała…) kolejny dzień życia rozpoczęła….